Komorske mrcine i “aktivnosti” za starčeke

Deset vur v noči. Sam kaj sam se najlepše namestila vu postelji najenpot me srčeko vboksne v rebro, zritne se kaj konj na tratima i zakreči – mirna bodi! I vdropi me po vuhi onak pošteno!
– si bnorel? Ki tje vrog?
– kaj si ti gljuha? Ne čuješ ovo komorsko mrcino? Pak mi se skorom v joko porinol! Ruži kaj borbeni helikopter.
– to si si som kriv. Kaj si pol vure pre otprtom bloko baštenjoril i nekoga vroga iskal.
– jo? Jo sam kriv! A što je kaj teglin visel na bloko do devete vure??
– šššš! Gleč mrcino! Na plafono je! Zemi šlapo i vdropi ga!
Zeme srčeko šlapo i potlji štiri pet otiski šlapi broj 46 na plafonu, smrod je bil sam krvova fleka.
Legnemo se mi nazoj, ponosni kaj poroni kaj smo se rešili grdobe, ali…ne prešlo pet minot i pok smo čuli – moj, moj, moj…
– mater vam posrono i vrožjim helikopterima! Ve bote vi vidli svoje!
I bormeš so vidli. A i mi. Ali tek vjutro. Sobo ionak namo molali prejdi jeseni a za ve osim onih pet fleki na plafonu imamo jih nekaj i po zidu a bormeš je to bil dober trening i za nas. Tak smo se zmočili kaj smo zaspali kaj deca a se mi se vidi da je rezoltat 1:0 za komorce jer smo se zbudili frugljavi kaj da so nas ose spikale a ne obični posroni komorci.
Vjutro nam je mojčika rekla da bi bilo red kaj se ponošali kaj odrosli ljudi a ne kaj deca i da takve “aktivnosti” (što zno na kaj to ona misli), neso za starčeke kak smo mi.
– si vidla, veli mi srčeko, bomo i denes ružili pak si nej mislijo da smo pok “aktivni”! 🤣🤣🤣
Idem nabrusim šlape! Tre bo sikak!

Suzana Martinuš

[give_form id=”6365″ show_title=”true” show_goal=”false” show_content=”none” display_style=”reveal” continue_button_title=”Donirajte djecu”]