Pimpeki

Sigorno so i k vam negda dohojali rodbina z veljkoga groda na školsko ferje. Ono, kaj se nadišejo friškoga zroka i kaj domočega v zobe denejo.

Tak je jano leto, dok sam jo išče bila šmrkljivka, k nam došla pucka od tece Vere z Zogreba.
 

 
Bogica je navek zgledala kaj z bezgovoga speha (kaj jo znom kaj je to, tak je navek japica govoril). Rekel je da vunji nega niti dvo deci krvi a držola se gizdavo pak smo jo, onak kaj na čula, zvoli primadona. Mi smo navek bili bosi i zmozani kaj futači ak smo cele dneve viseli na trataj ali primadona je bila zbegecana kaj ona boba štera na kreveto sedi.

Mojčika sje štela losi spukati jer, kak je rekla, panjkrt jan nikaj ne je. Ona nebi meso, njoj ne pašejo žgonci, podojeno mleko je bilo bljek…

Tak je onda mojčika išla na pošto telefonerat teci Veri i nej ona reče kaj bi to dete štelo jesti kaj ji skuha.
De ona dimo i onak veselo veli
– deca, denes bojo za obet pimpeki z makom! A ti mala (primadona) tak kaj boš se pojela! Si razmela!?

Pucka je zbelni gledala i najenpot vudrila vo plač. Tulila je kaj vatrogasna sirena.
– je kaj je ve (čudila se mojčika), pak je tvoja mati rekla da ti imaš najrojši pimpeke. Kaj ti misliš da toga sam vu Zogebo ima? Kaj nej morti. Jo to se po starinjski složem i nigdor ne nišče niti reč ne rekel na moje pimpeke.

Komaj smo potlji dopovedali primadoni da so pimpeki prafzapraf njoki (kak to zagrebečani velijo).
Sam kaj vam povem, pucka nigdor već ne jela te njoke a i den denes zgledi kaj z bezgovoga speha.
Jo sam si denes privoščila pimpeke z makom. Nej se zovejo kak se očejo ali mej so baš, baš onak seli.
Dober vam tek, de gojt da jeste i kaj gojt da jeste.

Suzana Martinuš
 

*********************************INTERMEZZO**********************************